- Demaskimi i Muhametit: Narcisisti Malignant dhe Iluzioni i Tij Madhështor Allah nga Sujit Das
- Hyrje
- Kapitulli 1: Vegimi i Një Profeti të Rremë
- 1.2 Turpi i Vargjeve Satanike
- 1.3 Burimet Tradicionale
- 1.4 Diskreditimi i Muhametit Duke Përdorur Burime Tradicionale
- 1.5 Diskreditimi i Muhametit duke përdorur burime të ditëve moderne
Objektivi kryesor i censurës perëndimore ka qenë vetë themeluesi i islamit. Megjithëse Michael Hart në librin e tij, ‘Të 100: Një Radhitje e Njerëzve me më Influencë në Histori’ e vendos Muhametin në krye të listës (Sina, 2008, f. 5), ai nuk tha nëse influenca e tij kishte qenë pozitive apo negative, ashtu siç Walker (2002, f. 312) u ankua, “Nuk ka figurë më të madhe në histori, që çmohet kaq pak dhe asnjë lider fetar që bëhet kaq i keq në shkrimet perëndimore se Muhameti.”
Dhe sipas Ernst (2005, f. 11) konkludoi, “Mund të thuhet pa merak se asnjë fe nuk ka një imazh kaq negativ në sytë e perëndimit se Islami.”
Është e kotë të përfshihemi në një garë për stereotipet fetare por e shikojmë qartë Ghandin dhe advokacinë e tij të jodhunës si një imazh positiv të hinduizmit, si dhe Dalai Lamën me njohjen e tij të madhe dhe shumë të gjerë si përfaqësues i budizmit, dhe po ashtu, Nën Terezën apo papën e krishterimit. Në këtë aspekt, islamit i mungon një figurë e tillë influenciale megjithëse myslimanët janë në mazhorancë në më shumë se pesëdhjetë shtete. Myslimanët shikohen me frikë si terroristë kudo në botën perëndimore, gjë e cila nuk është as propagandë dhe as keqkuptim. Është thjeshtë e vërteta. Dhe, siç Shaikh (1995, f. 4) komentoi, “Madhështia e një udhëheqësi shikohet tek cilësia e ndjekësve të tij”, sigurisht që ky imazh i dobët i myslimanëve nuk reflekton mirë tek Muhameti.
Në vitin 1843, një punim mbi jetën e Muhametit u publikua nga Gustav Weil. Kjo punë u bazua në një analizë historike dhe autori solli idenë që Muhameti vuante nga epilepsia. Konkluzioni i Weil u mbështet nga Sprenger, sipas të cilit Muhameti ishte edhe një psikopat (Schimmel, 1985, f. 248). Një autor tjetër, Franz Buhl, përshkroi që, gjatë periudhës së Medinës, Muhameti zbuloi anën jotërheqëse të karakterit të tij: mizoria, dinakëria, pandershmëria, pabesueshmëria; dikush principi kryesor i të cilit ishte, ‘qëllimi justifikon mjetin’ (Warraq, 1995, f. 86, 89).
Punimi i Muir mbi Muhametin bazohej në burime origjinale myslimane dhe u publikua aty nga 1856 dhe 1861. Muir specializohej në debate me klerikët myslimanë gjatë të cilave sugjeronte se Muhameti inspirohej nga djalli. Ai gjithashtu adoptoi kriticizmin shkencor (fillimisht i paraqitur nga doktori gjerman Aloys Sprenger) që përvojat profetike të Muhametit ishin si pasojë e epilepsisë së tij (Ernst, 2005, f. 22). Por nja dy studjues të tjerë, Margoliouth dhe Macdonald, besonin (Walker, 2002, f. 315) se ngërçet epileptike të Muhametit ishin artificiale dhe akte të tilla ishin thjeshtë mjetet me të cilat ai siguronte shënjtësinë e zbulimeve të tija.
Në punimin e tij, Muir e gjykonte karakterin e Muhametit, gjë që përsëritej vazhdimisht nga studjuesit e mëvonë. Sipas tij, Muhameti ishte i motivuar nga besimet fetare gjatë periudhës së Mekës, por e shfaqi anën e dobët të karakterit gjatë periudhës së Medinës kur u korruptua nga pushteti dhe ambiciet e botës para vdekjes (Warraq, 1995, f. 87). Mospërputhjet në karakterin e Muhametit u vunë në dukje specifikisht nga Muir.
”Ai (Muhameti) e justifikonte veten nëpërmjet zbulimeve duke u çliruar nga rregullat shoqërore dhe detyrimet e vetëpërmbajtjes.”
Sigurisht që është shokuese që Muhameti u transformua në një kapo banditësh i cili ishte nuk merakosej të siguronte jetesën në mënyrë të ndershme mbasi shkoi në Medinë, sipas Caetanit (Warraq, 1995, f. 85).
“Nëse Muhameti devijoi nga shtegu i viteve të tij të hershme, kjo nuk duhet të shkaktojë habi; ai ishte njeri po aq dhe në të njëjtën mënyrë si bashkëkohësit e tij, ishte anëtar i një shoqërie që ishte akoma gjysmë e egër dhe e deprivuar nga ndonjë kulturë e vërtetë, dhe e udhëhequr vetëm nga instinkte dhe dhunti natyrore të nxjerra nga doktrina çifute dhe të krishtera që ishin kuptuar dhe zbatuar keqas.”
Jeffrey (Warraq, 2000, f. 347) konkludoi se Margoliouth kishte bërë studimin më të shkëlqyeshëm të jetës së Muhametit deri në atë kohë. Sipas Margoliouth, Muhameti ishte patriot dhe i dhënë pas oportuniteteve të kohës së tij. Islami u krijua si një metodë për të bashkuar arabët dhe për t’i bërë ata të fuqishëm ushtarakisht. Në këtë proces, tërheqja fetare luajti një rol të rëndësishëm por gjithashtu kishte një mungesë të plotë të vetëkontrollit nga morali. Margoliouth komentoi që suksesi i Muhametit vinte aspak nga vërtetësia objektive e Kuranit por nga aftësia e tij si një organizator dhe udhëheqës ushtarak. Muhameti i njihte mirë mangësitë e arabëve dhe i përdori ato më së miri për të kapur shanset që i jepeshin.
Hume iu referua Muhametit si një ‘profet që bënte gjoja’ dhe shkruajti, ‘Kurani është një performancë e egër dhe absurde.’ Gjithashtu, Hobbes konkludoi, ‘Muhameti, për të vendosur fenë e tij, pretendonte se kishte konferenca me Shpirtin e Shenjtë në formën e një pëllumbi të bardhë.’ Po ashtu, Gibbon (1941, f. 240) konkludoi se dëshmia e Muhametit që ai ishte i dërguari i Zotit ishte një ‘sajim i nevojshëm’. Will Durant, historiani dhe filozofi i famshëm, kishte të njëjtin mendim. Sipas Durant, Muhameti ishte një mashtrues i vetëdijshëm. Ai (1950, f. 176) doli në përfundimin se ‘Muhameti e ndjente që asnjë kod moral nuk do i fitonte atij bindje të atillë që të mbante të lidhur një shoqëri, përveçse nqs njerëzit do e besonin që kodi kishte ardhur nga vetë Zoti.’ Carlyle shkruajti, ‘Kurani i tij është bërë një pjesë budallepseje shumëfjalëshe krejtësisht absurde; ne nuk e besojmë siç bën ai që atë e shkruajti Zoti’ (Warraq, 1995, f. 10, 24).
Beckeri, një kritik tjetër prominent i islamit, komentoi (1909, f. 29) që shoqëruesit e Muhametit kishin shumë pak interes në fe dhe se shumica e tyre ishin krejtësisht injorantë në lidhje me tenetet themelore të fesë së predikuar nga Muhameti. Për këta myslimanë të hershëm, ashtu siç thoshte Becker,
“… feja e re nuk ishte asgjë më shumë se një ulëritje partiake e bashkimit të pushteteve, megjithëse nuk kemi arsye të supozojmë se nuk ishte një forcë e vërtetë morale në jetën e Muhametit dhe bashkëkohësve të tij.”
E narratuar nga Hamza bin Abdullaj: Babai im tha, ‘Gjatë jetës së të Dërguarit të Allahut, qenët urinonin dhe kalonin përmes xhamisë, por ata prapë se prapë asnjëherë nuk e spërkatnin urinën me ujë. (Bukhari 1.4.174).
Diku tjetër Becker komentoi (Warraq, 2000, f. 554),
“… shpërthimi i arabëve përtej gadishullit të tyre ishte, siç të tjera të tilla të mëhershme në të cilat elementi fetar mungonte plotësisht për shkak të nevojave ekonomike.”
Sipas Shaikh (1995, f. 24), Muhameti kishte një ndjenjë të fortë dominimi. Ai nuk ishte vetëm profeti por edhe ndërtuesi i perandorisë arabe dhe kjo ishte një pjesë integrale e profetësisë së tij. Islami u ngrit rreth shenjtësisë dhe domethënies së personit të tij të cilën ai e kishte arritur me metoda të ndryshme. Islami është një lëvizje nacionale arabe dhe Muhameti ishte ndoshta udhëheqësi kombëtar më i madh i lindur ndonjëherë mbi tokë.
Shaikh krejtësisht e diskrediton Muhametin si i dërguari i Zotit. Sipas tij, Kurani është tejet kontradiktor. Prandaj, në vend që t’i udhëheqë, ai i çon njerëzit në rrugë të gabuar. Profetësia nuk ka të bëjë aspak me udhëheqjen, por thjeshtë është një doktrinë. “I dërguari i Zotit është shërbëtori i Zotit vetëm prej emrit. Në praktikë, ai ishte superior ndaj Zotit… Islami është më pak një fe dhe më shumë një lëvizje nacionaliste arabe” (1995, f. 12).
Rodinson, biografi i fundit i Muhametit nuk beson në dëshmitë profetike të Muhametit. Sipas tij, Muhameti me të vërtetë përjetoi ngjarje të ndjeshme të përkthyera në fjalë dhe fraza të cilat ai i interpretonte si mesazhe nga Zoti dhe më pas nxirrte një shpjegim që i kishte marrë ato mesazhe në një mënyrë të caktuar. Këto përvoja ishin halucinacionet e tij. Muhameti ishte i sinqertë, por sinqeriteti nuk është provë. Në Medinë, ky vizionar i frymëzuar u transformua në një bërës gjoja. Rodinson (1980, f. 218) shkruan, ‘Muhameti ishte i nxitur nga nevoja për të nxjerrë një zbulim të levërdisshëm në momentin e duhur dhe në asnjë tjetër, ashtu siç ndërmjetësit kishin qenë njohur të mashtronin në situata të ngjashme.’
Para shekullit të fundit, mezor gjendej ndonjë vlerësim Hindu për Muhametin dhe Kuranin e tij, apo për doktrinën islamike në përgjithësi. Kritika e parë e detajuar ndaj islamit, profetit, dhe në veçanti ndaj Kuranit u bë nga Swami Dayananda Saraswati, themeluesi i lëvizjes reformuese Vedic të quajtur Arya Samaj në 1875. Dayananda ishte një mendimtar i lirë. Në punën e tij letrare, ai më së shumti fokusohej në kontradiktat e Kuranit, besimet irracionale, dhe thënieve çnjerëzore që gjendeshin në doktrinat islamike. Ai shkruajti,
“Duke pasur dhënë një pamje të ngutshme të Kuranit unë e vendos atë përpara njeriut të arsyeshëm me qëllimin që ata duhet të dinë çfarë lloj libri është Kurani. Nqs më pyesin mua, unë nuk kam hezitim të them se nuk mundet të jetë puna e Zotit apo e një njeriu të nxënë, as mundet të jetë një libër njohurie.
Kurani është rezultat i injorancës, burim i kafshërisë së qenies njerëzore, një shkak i frutshëm për të shkatërruar paqen, një nxitës lufte, një propagandë armiqësie në mes njerëzve dhe në promovues i vuajtjes në shoqëri.”
Dayananda gjithashtu e pati kritikuar edhe anën negative të hinduizmit si një shembull i paprekshmërisë, sistemit të kastave, etj. Më vonë, kriticizmi i Arya Samaj ndaj profetit zakonisht fokusohej në sjelljen e tij vetiake imorale dhe diktatoriale. Edhe ‘Rangila Rasul’ (që përkthehet profeti playboy) i shkruar nga Rajpal nënvizonte preferencat jonormale seksuale të Muhametit. Rajpal më vonë u ther për vdekje nga myslimanët. Kritikët e krishterë, pavarësisht nga kritikat që i bëjnë Muhametit, zakonisht vlerësojnë të paktën besimin e profetit në monoteizëm, gjë e cila nuk i bënte përshtypje këtyre autorëve hindu. Swami Vivekandanda, një prift i shquar hindu dhe reformues social, ishte një tjetër mendimtar i lirë i cili e kishte vënë në pikëpyetje natyrën e udhëheqjes së Muhametit dhe profetësisë së tij. Sipas tij, Muhametit i duhej të ishte i pamëshirshëm në vendosjen e zbatimit të besimit të tij hyjnor sepse ky besim nuk mund të mbahej në këmbë në vetvete, i bazuar në një sajesë siç ai ishte.
Vivekananda ofroi një hipotezë se çfarë i kishte ndodhur Muhametit që ta bënte atë të besonte në përzgjedhjen e tij nga Zoti si zëdhënësi i tij i vetëm. Muhameti, siç besonte Vivekananda, praktikonte Yoga – një formë e lashtë hindu-budiste meditimi (Vivekananda, 1947, f. 184). Gisbertus Voetius, një teolog hollandez Calvinist i shekullit të 17 kishte të njëjtën pikëpamje si Vivekananda. Voetius besonte se Muhameti vuante nga çrregullime mendore të cilat ishin si rezultat i eksperimenteve të tij medituese të gabuara. Manualet hindu të Yoga e vënë theksin kundër praktikimit të gabuar të teknikave të Hatha Yoga. Praktikat e Yogës japin rezultate të shkëlqyeshme kur përdoren saktë nën një udhëzim eficient dhe disa parakujdesjeve. Por nqs këto masa mbrojtëse neglizhohen mundet të shkaktojë dëmtim në tru. Si shembull, Pranayama (kontrolli i frymëmarrjes apo energjive jetësore), nëse praktikohet gabim, mundet të dëmtojë sistemet nervore. Vetë themeli i një trupi të shëndetshëm dhe një mendjeje të fortë shkundet duke shkaktuar shumë dëme tek individi (Iyengar, 1976, f. 434; Swami Vishnu-Devananda, 1987). Kjo mund të shkaktojë halucinime. Nxënësi, në një gjendje halucinimi, mund të përjetojë disa fenomene mistike të cilat ai mundet t’i marrë për ‘gjendje specifike të ndërgjegjes’ apo ndonjë lloj ‘ndriçimi’. Por në realitet këto janë iluzione serioze – si auditore ashtu edhe vizuale. Më tipikja ndër këto është megalomania; vëzhgo vetë-rëndësinë e ekpertëve fetarë dhe mesiave në kultet moderne. Në mënyrë të ngjashme, Kundalini Yoga është mjaft me emër të keq. Nëse praktikohet keq, personi mundet të arrijë në këtë gjendje ku ai mundet edhe të manipulojë forcën apo energjinë e universit në favor të tij. Në yogën Kundalini, personi me qëllim nxit një gjendje psikotike ndaj vetvetes, por për një person të paqëndrueshëm kjo mundet kollaj të çojë në psikozë të vërtetë. Yogit dhe masterat hindu i patën paralajmëruar nxënësit vazhdimisht mbi këtë çështje.
Në një fjalim të dhënë në Londër më 17 Nëntor 1896, Vivekananda tha,
“Një fe mundet të urdhërojë diçka tepër të shëmtuar. Për shembull, feja Muhamedani (islami) i lejon Mohamedanët të vrasin këdo që nuk është i fesë së tyre. Është e thënë qartë në Kuran, ‘vriti të pafetë nqs nuk bëhen Muhamedanë.’ Ata duhet të hidhen në zjarr dhe nën shpatë. Tani, nëse ne do i themi një Mohamedani që kjo është e gabuar, ai do pyesë natyrshëm, ‘Si e di atë? Nga e di që nuk është mirë? Libri im thotë që është.”
Në një fjalim tjetër të mbajtur tek Kisha Universaliste, në Pasadenë, Kaliforni, USA, më 28 Janar 1890, Vivekananda tha,
“Në këtë pikë Muhamedanët ishin më të zotët; çdo hap para bëhej me Kuranin në një dorë dhe shpatën në tjetrën. Merre Kuranin ose do vdesësh; alternativë tjetër nuk ka.”
Historiani i famshëm botëror, autor, dhe kërkues si dhe ekspert në historinë e islamit në Indi, Sir Jadunath Sarkar (1858 – 1932) ishte mjaft i hapur në kritikat ndaj islamit. Sarkar fokusohej kryesisht në qasjen jotolerante të kësaj feje të cilën ai e dënonte fuqimisht. Sipas tij (1972, f. 163, 164, 169),
“Një mysliman nuk ka nevojë të rritet shpirtërisht duke praktikuar mësimet fetare. Gjithçka atij i duhet është të therë një klasë të caktuar të njerëzve të tjerë (të pafetë) apo të plaçkisë vendet dhe pasuritë e tyre dhe ky akt në vetvete do e çojë atë në parajsë. Një fe ku ndjekësit e saj mësohen ta konsiderojnë grabitjen dhe vrasjen si një detyrë fetare është e papajtueshme me progresin e njerëzimit apo me paqen në botë.”
“Toleranca e cilitdo sekt jashta islamit ortodoks nuk është ndryshe se të zhytesh në mëkat, dhe mëkati më i madh është politeizmi, besimi që Zoti i vërtetë ka partnerë në formën e Zotave të tjerë. Një besim i tillë është mosmirënjohja më e madhe ndaj tij i cili na jep ne bukën e përditshme.”
Novelisti i famshëm humanist dhe legjendar bengalas Sharat Chandra Chattopadhyay besonte se bashkimi hindu-mysliman është i pamundur për dy arsye. Së pari, myslimanët nuk e kanë atë kulturë që nga lindja ndërkohë që Hindu lindeshin me atë kulturë. Së dyti, solidariteti i plotë i myslimanëve është me arabët. Ata jetojnë në Indi, por nuk ndjejnë ndonjë përgjegjësi për Indinë. Gandhi endërronte për një unitet hindu-mysliman, por dështoi keqas. Myslimanët nuk do indentifikohen kurrë me Indinë. Chattopadhyay (cituar në ‘Sarat Rachanabali’, Vëll. 3, f. 475) shkruante,
“Në fakt, nëse myslimanët thonë ‘duam unitet me hindutë’ nuk mundet të jetë tjetër përveçse mashtrim. Mund të thuhet se myslimanët e pushtuan Indinë vetëm për ta plaçkitur, jo për të vendosur një mbretëri. Por nuk u kënaqën vetëm me plaçkitjet; ata i shkatërruan tempujt hindu, thyen idolët dhe përdhunuan gratë hindu. Në fakt, ata kurrë nuk u kursyen të bënin dëmin maksimum dhe fyerjen ndaj feve të të tjerëve.”
“Kur myslimanët të zbresin nga ai kali i tyre i lartë i fesë, ndoshta atëherë do ta kuptojnë që një qenie njerëzore nuk mundet të jetë krenare me fundamentalizmin e fesë së tij, dhe se ky nuk është tjetër veçse barbarizëm i pashoq. Por myslimanëve do u duhet të kalojnë shumë kohë para se ta kuptojnë këtë. Sidoqoftë, sytë e tyre nuk do hapen asnjëherë nqs e gjithë bota e bashkuar nuk u mëson atyre një mësim të mir.”
Ambedkar )1940, pjesa 3, kapitulli 7) kishte të njëjtin mendim si Chattopadhyay, siç ai shkruante,
“Nga një pikëpamje spirituale, hindutë dhe myslimanët nuk janë vetëm dy klasa apo dy sekte si Protestanët dhe Katolikët apo Shaivas me Vaishinavas.. Ata janë dy specie të ndryshme. Për ata hyjnorja është e ndarë dhe me këtë ndarje edhe njerëzimi i tyre është i tillë dhe me ndarjen e njerëzimit ata duhet të ngelen të ndarë.”
Një tjetër historian i respektuar, P. N Oak, kryesisht fokusohej në ekstremizmin islamik. Oak krahasonte kasaphanën ndaj hinduve të pafajshëm nga grupet myslimane me persekutimin e çifutëve nga Hitleri (1996, f. 12). Sipas Oak (1996, f. 389),
“Historia e islamit është një kërcim mijëvjeçar djallzor i vrasjeve, masakrave, përdhunimeve, plaçkitjeve, mashtrimeve, tradhëtive, tiranisë, dhe torturës kudo në botë të shkaktuara nga islami që nga dita e krijimit së tij.”
Në vitet e fundit, dy studjuesë të tjerë hindu, Ram Swarup dhe Sita Ram Goel, e kanë zhvilluar më tej qëndrimin e Swami Vivekananda mbi subjektin e profetësisë së Muhametit.
Sipas tyre, paganët arabë kishin çdo të drejtë t’i refuzonin deklaratat e Muhametit. Paganët arabë e kuptuan Muhametin si një njeri fallco dhe deklaratar e tij profetike nuk ishin tjetër veçse një ndërgjegje e iluzionuar, e cila pastaj mbështetej mbi një themel lufte. Historia nuk do i falë ata për një gabim – gabimi i të mposhturit. Në fakt ata nuk i kuptuan mënyrat djallëzore të Muhametit dhe nuk u përballën dot me të në raundin e fundit. Nuk ishte as hera e parë dhe as e fundit që një shoqëri demokratike kishte dhënë shpirt kur vihej përballë gangsterizmit të vendosur. E kemi parë se si Stalini, Hitleri, dhe Mao Tse Dun ia dolën mbanë në kohët tona.
Ram Swarup në mënyrë të duhur komentoi që myslimanëve u duhet shpata që ta shesin idenë e Zotit të tyre sepse ai zot kishte dështuar në spiritualitet. Ai shkruajti,
“Nevoja e kohës është për të ekzaminuar të gjithë konceptin dhe hamendësimet e feve zbuluese, si ajo e një komuniteti të caktuar të ketë qenë zgjedhur si shpatarët apo marketuesit e Zotit. Kur një mesazh hyjnor të komandon të vrasësh idolatorët kudo që t’i gjesh, ne duhet t’i japim një shikim të afërt jo vetëm mesazhit por edhe korrierit dhe burimit të tij të frymëzimit.”
Në lidhje me moralin e shtrembët të Muhametit dhe mendësinë e myslimanëve, Ram Swarup shkruajti (1984, kap. 1, Prezantimi),
“Të grabitësh një popull të tërë është devotshmëri, por të heqësh një diçka të papërfillshme nga thesari i plaçkitur është një mungesë morali e një magnitude që meriton zjarrin e përjetshëm. Njerëzit e motivuar nga tundime ordinare zhyten vetëm në krime të vogla, por për të kryer krime të mëdha nevojitet ndihma e një ideologjie, një zbulesë, një mision i miratuar nga Zoti.”
“… besimtarët janë përpunuar ta shikojnë të gjithën nëpërmjet syrit të besimit. Një i pafe mund ta shohë profetin si tepër mizor dhe, sigurisht, shumë nga gjërat që ai bëri nuk i përmbahen ideve të zakonshme të moralit. Por besimtari e sheh të gjithën krejt ndryshe. Për ata, morali nxirret nga veprimet e profetit; morali është çfarëdo ai bëri.Morali nuk i përcakton veprimet e profetit, por veprimet e tij përcaktojnë dhe përkufizojnë moralin. Veprimet e Muhametit nuk ishin të zakonshme; ato ishin veprimet e Allahut.”
Një libër u publikua në Qershor 1990, ‘Tempujt Hindu: Çfarë u Ndodhi Atyre (Një Vëzhgim Paraprak)’ që ishte një grumbullim artikujsh të shkruar nga Arun Shourie, Harsh Narain, Jay Dubashi, Ram Swarup, dhe Sita Ram Goel. Ka mundësi që është përpjekja e parë nga disa studjuesë të shquar të gërmojnë nga varrezat e historisë identitetin e rreth dy mijë tempujsh të Indisë të shkatërruar gjatë pushtimit mysliman. Libri nuk është një përpjekje për të rishkruar historinë, por është një e tillë për të paraqitur faktet dhe për të dhënë një pamje të qartë të së vërtetës të panjohur deri më sot. Jo vetëm që tempujt u shkatërruan, por materialet e tyre u përdorën për të ndërtuar xhamitë në ato vende. Kjo bëhej qartësisht që të vrisnin ndjenjat e hinduve. Vëllimi i dytë i librit u publikua në Mars 1993, i cili përmbante shumë prova të tjera eksluzive të islamit teologjik dhe historik.
Arun Shourie vuri në dukje shumë vargje joshkencore të Kuranit dhe kritikoi injorancën e autorit të tij. Në vend që t’i pranojnë gabimet në Kuran për kozmologjinë, islamikët mundohen t’i mbulojnë ato me shpjegime fëmijnore që i bëjnë ata akoma më qesharakë. Këto shpjegime qesharake për ta mbrojtur Kuranin nga një rrëzim nga hyjnorja nuk i sjellin prestigj as atij e as Muhametit apo Allahut. Shourie shkruajti,
“Në vend që të studjojnë qiejtë dhe tokën, ne na mësohet se si interpretime perverse dhe të shtrembëta mund të vendosen mbi çdo gjë. Dhe se si ajo që bëhet del të jetë një fyrje ndaj Librit të Shenjtë sepse ajo që propozohet nuk është veçse shtesa të fjalës së Zotit.”
Shourie gjithashtu e kritikoi gjerësisht islamin për trajtimin e keq ndaj grave dhe urrejtjen e thellë përkarshi jo besimtarëve, ligjin mizor Sharia dhe autoritetin e Mullahëve në lëshimin e fatwa-ve. Sipas Shourie, Kurani duhet të ndalohet (2008, f. 435). Libri i Solomon Rushdie u ndalua sepse ‘do vriste ndjenjat e disa njerëzve’; atëherë për të njëjtën arsye, Kurani duhet të ndalohet sepse ofendon ndjenjat e të gjithë botës jomyslimane. Shourie citoi shumë vargje militante dhe joetike të Kuranit dhe gjithashtu shumë thënie të Muhametit të shënuara në hadithe për të mbështetur qëndrimet e tij.
N; Indi, kurdo që publikohet ndonjë libër kritik ndaj Muhametit, Kuranit apo islamit, myslimanët kërkojnë që të ndalohet. Ata zakonisht strehohen tek Seksioni 153A dhe 295A i Kodit Penal Indian (KPI) dhe Seksioni 95 is Kodit të Procedurave Kriminale për të ndaluar çdo diskutim publik të besimit të tyre në përgjithësi dhe profetit të tyre në veçanti. Për më tepër, klerikët myslimanë lëshojnë dënime me vdekje kundër atyre që kanë thënë ndonjë gjë kundër fesë së tyre. Por dy bij heroikë të Indisë, Himangshu Kishore Chakraborty dhe Chandmal Chopra të dy nga Kalkuta i kthyen tavolinën kundra myslimanëve indianë.
Më 20 Korrik 1984, Chakraborty i shkruajti Sekretarit të Departamentit të Qeverisë së Bengalit Perëndimor ku i kërkonte ndalimin e Kuranit. Ai i shkruajti përsëri më 14 Gusht 1984 por nuk mori përgjigje. Chakraborty më pas u takua me Chopra-n, i cili gjithashtu i shkruajti të njëjtës zyrë më 16 Mars 1985. Por as letra e tij nuk mori përgjigje. Kështu që, Chopra i bëri një peticion me shkrim Gjyqit të Lartë të Kalkutës më 20 Mars 1985 ku thoshte se publikimet e Kuranit tërheqin Seksionet 153A dhe 295A të KPI dhe Seksionin 95 të Kodit të Procedurave Kriminale sepse ai libër, “nxit dhunë, trazon qetësinë publike, promovon, mbi baza fetare, ndjenja armiqësie, urrejtjeje dhe gjaku të keq ndërmjet komuniteteve të feve të ndryshme, dhe ofendon fetë apo besime të tjera fetare të komuniteteve të tjera në Indi.” (Goel, 1987, kap. 1). Detajet e kësaj padie gjyqësore janë shënuar në librin ‘Peticioni i Kuranit në Kalkutë’ nga Sita Ram Goel.
Khushwant Singh, një shkrimtar dhe gazetar i shquar indian shkroi,
“Perverti më i madh i suksesshëm i cili e përdori fenë për përfitime personale është profeti Muhamet. Islami është një kult me besimin e tij krejtësisht irracional në Allah i krijuar nga Muhameti i cili ishte një gënjeshtar, hajdut, vrasës dhe përdhunues deri në frymën e tij të fundit.”
Një kritik tjetër i kohëve të fundit ndaj islamit është Dr. Radhasyam Brahmachari. Ai flet hapur dhe pas asnjë korrektesë politike. Brahmachari (2009) shkroi,
“Në fakt, në gjuhën e Kuranit, Allahu është një tiran mizor, një komandant barbar i vrasjeve dhe dhunës masive. Allahu e komandon popullatën islamike, grupin më të madh të gangsterave mbi tokë, ta vendosin veten si i vetmi zot mbi tokë (jo në univers) përmes xhihadit të armatosur, duke shkaktuar terror dhe gjakderdhje.”
Një tjetër kritik i vonë i Muhametit, që shkon me pseudonimin Insan Bangall, fokusohet më tepër në natyrën kontradiktore të Kuranit, megjithëse ka kritikuar edhe aspekte të tjera të islamit. Ai është një shkrimtar i aftë dhe mendimtar i klasit të parë. Ai ka një njohuri të thellë për skriptura të ndryshme të islamit dhe anën e logjikës e ka shumë të fortë. Ai pati cituar vargje nga Kurani dhe nga hadithet dhe me një logjikë të mprehtë e vërtetoi se Allahu është më shumë se një në numër. Allahu shpesh vetë-kontradiktohet, Kurani përmban shumë fjalë të Muhametit dhe Allahu e shkruajti Kuranin vetëm për arabët (2007, f. 44, 64, 65, 80). Është e pafat që ky autor i talentuar shkroi vetëm një libër në gjuhën bengalase. Libri i tij i vogël prej 192 faqeve mjafton për ta ekspozuar islamin krejtësisht.
Ndryshe nga studjuesit perëndimorë, kriticizmi i islamit në Indi është relativisht më i pakët. Disa libra që kritikojnë islamin dhe rolin e tij në historinë indiane janë ndaluar vetëm ngaqë politikanët nuk duan të humbin votat e myslimanëve. Megjithatë, debati mbi islamin vazhdon me plot forcë jo vetëm në rrjet por edhe në shtyp.
Në përmbledhje, ajo që historianët anembanë botës nuk munden të gjejnë edhe në shekullin e 21 është një emër më i urryeshëm se ai i Muhametit. Siç shkroi Muir (1992, f. 522),
“Shpata e Muhametit dhe Kurani janë armiqtë më kokëfortë të civilizimit, lirive, dhe të vërtetës që ka njohur bota ndonjëherë.”
Që nga fillimi i misionit të Muhametit, as ai as islami nuk kanë pasur mungesë kritikësh. Nga pikëpamja e vërtetësisë historike vetëm studjuesi ka të drejtë të kritikojë, por nga pikëpamja etike dhe shoqërore e drejta e kritikës i përket secilit. Edhe studjuesit më të butë duket se kanë problem të shkruajnë për Muhametin si një profet nën një udhëheqje hyjnore dhe Kuranin si fjala autentike e Zotit. Muhameti doli kaq keq si profet i Allahut saqë ai diskreditoi veten e tij me fjalët dhe veprimet e tij siç do ta shohim më pas.