“Nëse do shfaqej, Zoti do të mund ta zgjidhte më në fund rrëmujën fetare, por për fat të keq një iluzion nuk bëhet dot kurrë pjesë e realitetit.” – CJ Anderson
Në aspektin e një numri kaq të madh të feve të ndryshme, një nga argumentet që shtrohen është se, Zoti, nëse ekziston, duhet të na tregojë një herë e përgjithmonë cila është feja e vërtetë. Tek e fundit, ai vetë na i dha të gjitha këto fe me zbulimet e tij të herëpasherëshme tek njerëz të ndryshem. Argumenti është se me të gjitha këto zbulime të ndryshme dhe të ndërsjella, e vërteta fetare ka bërë më shumë për të krijuar konfuzion sesa për të ndihmuar.
Por kjo premisë supozon disa gjëra që duhen analizuar. E para, a ekziston vërtet Zoti? Kjo është një çështje që i mbetet individit për ta vendosur, por nga një këndvështrim ateist, përgjigja do të ishte e qartë: jo.
Këndvështrimi ateist hedh poshtë çdo ide mbi ekzistencën e një entiteti të gjithëfuqishëm dhe të pathyeshëm. Nëse Zoti nuk ekziston, atëherë kërkesa për zbulimin e një feje absolute bie ndesh me vetë logjikën. Përkundrazi, bota që shohim përreth nesh është rezultat i proceseve natyrore dhe rastësisë, jo i një plani të ndërlikuar të një krijuesi të gjithëdijshëm.
E dyta, a ekziston një fe e vërtetë? Në një këndvështrim ateist, nuk ka asnjë fe që ka më shumë “vërtetësi” sesa tjetra. Të gjitha besimet fetare janë produkt i kulturave dhe konteksteve historike, dhe asnjëra nuk ka më shumë validitet objektiv sesa tjetra.
Ndoshta konfuzioni dhe përçarjet që shkakton diversiteti fetar janë vetëm pasqyrim i natyrës njerëzore. Ne jemi qenie të ndërlikuara, të gjalla, dhe shpeshherë konfliktuale, dhe feja është një reflektim i kësaj natyre. Ajo nuk është një mjet për të na udhëzuar në drejtim të një të vërtete universale, por një formë e shprehjes së ndjenjave dhe ideve që ne si individë dhe komunitete kemi për botën përreth nesh.
Ndoshta do të ishte më e frytshme të fokusoheshim në kërkimin e mënyrave për të jetuar në harmoni me të tjerët, duke respektuar ndryshimet midis nesh, sesa të presim një zbulim të vetëm dhe definitiv të së vërtetës fetare. Në fund të fundit, ndoshta e vërteta më e madhe është se jemi të gjithë pjesë e së njëjtës përvoje njerëzore, të lidhur me njëri-tjetrin përmes përvojave tona dhe përpjekjeve për të kuptuar botën që na rrethon.