“Ka 7.4 miliardë njerëz në botë. Nqs të krishterët kanë të drejtë, 5.2 miliardë njerëz do shkojnë në ferr. Nqs myslimanët kanë të drejtë, 5.8 miliardë njerëz do shkojnë në ferr. Nqs unë kam të drejtë, askush nuk shkon në ferr.
Kështu që të gjithë të krishterët dhe myslimanët e mirë duhet të shpresojnë që unë kam të drejtë dhe se ata e kanë gabim.” – Bill Flavell
Kjo shprehje nga komediani Bill Flavell ofron një perspektivë interesante mbi besimin fetar dhe implikimet e tij të mundshme. Kjo ide është një argument që përqendrohet në mënyrën se si besimet fetare më të zakonshme, si Krishterimi dhe Islami, përcaktojnë destinacionin e “pasbotës” për ata që nuk ndjekin besimet e tyre specifike.
Flavell argumenton se nëse një fe është e saktë, atëherë shumica e njerëzve në botë janë të destinuar për në “ferr”, ose ndëshkimin pas vdekjes, sepse ata nuk ndjekin atë fe të caktuar. Në kontrast, nëse ai është i saktë (me supozimin që ai nuk beson në ferr), askush nuk do të shkojë në ferr. Në këtë mënyrë, ai argumenton se njerëzit duhet të shpresojnë që ai ka të drejtë, sepse kjo do të thotë se askush nuk do të shkojë në ferr, një perspektivë kjo shumë më humane dhe përfshirëse.
Kjo pikëpamje është e ngjashme me atë të ateistëve, të cilët zakonisht nuk besojnë në konceptin e ferrit ose ndëshkimit pas vdekjes. Një ateist mund të argumentojë se, në vend që të jetojmë me frikën e një ndëshkimi pass të vdesim, ne duhet të përqendrohemi për të jetuar një jetë të plotë dhe të kuptimshme këtu dhe në këtë moment.
Një argument tjetër është se koncepti i ferrit përdoret si një mjet frikësues për të kontrolluar njerëzit dhe për t’i detyruar ata të ndjekin rregulla specifike ose të besojnë në koncepte të caktuara. Kjo ide mund të duket e padrejtë dhe manipulative për disa, dhe nëse Flavell ka të drejtë, atëherë ky mjet kontrolli del si i panevojshëm.
Kjo gjithashtu ngre pyetjen e thellë mbi domethënien e jetës dhe vdekjes, dhe se si ne i kuptojmë ato. Nëse nuk ka ferr, çfarë do të thotë kjo për vlerën e jetës dhe vdekjes? Si mund ta jetojmë jetën tonë në mënyrë të kuptimtë pa frikën e ndëshkimit pas vdekjes?
Kjo është çështje e interpretimeve dhe besimeve personale. Nëse dikush gjen kuptim dhe qëllim në një fe të caktuar, atëherë mund të argumentohet se kjo është e vlefshme për ta, edhe pse të tjerët mund të mos pajtohen me konceptet e tyre të ferrit dhe së pasmës. Të gjithë kemi të drejtën për të formuar dhe të ndjekur besimet tona personale për sa kohë ato ngelen të tilla. Por në momentin që ato bëhen publike, ato nuk janë më besime personale dhe si të tilla meritojnë një skrutinizëm dhe kritikë si çdo çështje tjetër që përfshihet në diskurset shoqërore.