- Demaskimi i Muhametit: Narcisisti Malignant dhe Iluzioni i Tij Madhështor Allah nga Sujit Das
- Hyrje
- Kapitulli 1: Vegimi i Një Profeti të Rremë
- 1.2 Turpi i Vargjeve Satanike
- 1.3 Burimet Tradicionale
- 1.4 Diskreditimi i Muhametit Duke Përdorur Burime Tradicionale
- 1.5 Diskreditimi i Muhametit duke përdorur burime të ditëve moderne
Libri origjinal i Ibn Ishaq është humbur në histori dhe gjithçka që dimë për të është marrë prej tij nga shkrimtarë të mëvonshëm, veçanërisht Ibn Hisham and al-Tabari. Këto citate janë fatmirësisht mjaft të besueshme. Ibn Hisham e editoi dhe lidhi punën e Ibn Ishaq rreth 65 vite më vonë. Në edicionin e tij, Hisham (Guillaume, 1955, f. 691) shkruajti:
“Po heq gjëra të cilat Ishaq i shënoi në librin e tij. Kam hequr gjëra që janë të turpshme për t’u diskutuar dhe çështje të cilat do i shqetësonin disa njerëz.”
Ky koment në veçanti nga Hishami flet më së miri. Sot na duhet të dijmë çfarë ishin këto diskutimet e turpshme të cilat Hishami i hoqi nga puna origjinale e Ishaq dhe çfarë ishin ato çështjet që do i shqetësonin disa njerëz. E kuptojmë pozitën e Hishamit. Ai po bënte kompromis me të vërtetën për të shpëtuar lëkurën e tij, që varej nga ajo që ai të mos i ofendonte klerikët-mbretër të kohës së tij. Por të paktën ai ishte mjaft i ndershëm të pranonte që kishte fshehur të vërtetën.
Gjithsesi, disa historianë modernë janë përpjekur ta gjenin porcionin e humbur të punës së Ishaq. Ata aplikuan kriterin biblik të ‘kriticizmit nëpërmjet trajtës dhe redaktimit’ ndaj bazës së grumbullimeve historike të Ishaq. Po të citojmë Margoliouth (Warraq, 2000, f. 340).
“Karakteri që i jepet Muhametit në biografinë e Ibn Ishaq është tejet i pafavorshëm… sepse për çdo gjë që ai bën është gati të kërkojë autorizimin ekspres të një zoti. Por është e pamundur të gjendet një doktrinë të cilën ai nuk është i përgatitur ta braktisë për t’i shërbyer një qëllimi politik. Në pika të ndryshme të karrierës së tij ai e braktis unitetin e Zotit dhe pretendimin e tij për titullin e profetit. Kjo është një pamje e papranueshme për themeluesin e një feje dhe nuk mund të thuhet se është një e tillë e paraqitur nga armiqtë e tij.”
Mekanët paganë ishin mjaft të mençur të mos e besonin pretendimin gjigand të Muhametit sepse ata kishin parë tashmë shumë mashtruesë të tillë më parë. Ka më shumë se 12 vargje të cilat konfirmojnë se Muhameti dhe ‘zëri’ që ai dëgjonte talleshin nga paganët. Ata mendonin se Muhameti po i sajonte vargjet, ose, e quajtur ndryshe në të folurit e asaj kohe, ai ishte poseduar nga demonët. Bashkëkohorët e Muhametit e quajtën ‘majmoon’ (i çmendur, i kapur nga xhindët) (Sina, 2008, f. 6) apo një fallxhi. Kjo është krejt e qartë në 10 vargjet e Kuranit 15:6, 23:70-72, 34:8, 34:45-46, 37:35-36, 44:13-14, 52:29, 68:2, 68:51 dhe 81:22. Në disa raste janë vargjet 21:5, 36:69, 37:35-35, 52:30 ku një shpjegim tjetër jepej për Muhametin i cili ishte një poet ambicioz dhe i larmishëm por që e kishte shpikur të gjithën.
Për t’u mbrojtur, Muhameti shtoi disa referenca nga profetët biblikë që po ashtu ishin akuzuar për posedime nga fantazmat, si p.sh. profetë të hershëm në përgjithësi (Kuran 51:52), Noah (Kuran 23:25), Moisiu (Kuran 26:26-27, Kuran 51:39). Le ta sqarojmë që Bibla askund nuk hedh akuza të tilla ndaj Noas, Moisiut, apo shumicën e profetëve të tjerë. I vetmi përjashtim këtu është Hosea, një profet të cilin Muhameti nuk e njihte mesa duket: “E quajnë njeriun e shpirtit të çmendur: kaq i madh është faji i tyre sa edhe rezistenca është po aq e madhe.” (Hosea 9:7). Pa dyshim që Muhamet, njohuria e të cilit për Biblën ishte disi e dobët, thjeshtë po ua hidhte telashet e tij Noas dhe Moisiut.
Argumenti i Muhametit është tepër i dobët. Arsyetimi i tij ishte diçka kështu – ‘Unë jam një profet por nuk pranohem nga bashkëkohësit e mij mendjengushtë, ashtu siç profetët e dikurshëm nuk u pranuan në fillim. Kështu pra, kjo do të thotë që edhe unë jam një profet i vërtetë. Muhameti humbi shumë ndjekës nga ky rast.
Bukhari (9:87:111) shënoi se misioni profetik i Muhametit u konfirmua nga kushëriri i Kadijës, një i konvertuar i krishterë nga judaizmi i quajtur Waraqa Bin Naufal. Mbas disa ditësh që kishte konfirmuar profetësinë e Muhametit, Waraqa vdiq në mënyrë të mistershme. Fakti që Waraqa ishte i krishterë përbënte një burim turpi për myslimanët. Prandaj për ta larguar këtë turp ata shpesh e mohojnë atë. Disa burime tepër entuziaste myslimane thonë që, duke e njohur profetin, Waraqa u konvertua në Islam. Por, disa studjues modernë këmbëngulin se Waraqa në fakt e hodhi poshtë Muhametin dhe tekstet e versionit të Sira të Ibn Hishamit u korruptua më vonë (Spencer, 2006, f. 53). Nuk ka asnjë tregim në hadithe se Waraqa u konvertua në Islam dhe për detajet e vdekjes së tij të mistershme. Nga koleksioni i haditheve ne mund të gjejmë detaje minutëshe të aktiviteteve të Muhametit dhe ngjarjet në komunitetet e hershme myslimane. Konvertimi i një prifti të krishterë i cili ishte kushëri i Muhametit dhe gruas së tij do kishin qenë një ngjarje monumentale. Waraqa ishte njeriu i shenjtë më i dashur në Mekë. Pse shkaku i vdekjes së tij nuk u shënua në hadith? Sot, rryma kryesore e Islamit e pranon që Waraqa e pranoi statusin profetik të Muhametit, por një gjë e tillë është e pabazuar në të vërtetën. Askund nuk është shënuar se pranimi i Waraqa u dëshmua nga ndonjë tjetër.
Megjithëse duket shokuese, unë besoj se Waraqa u vra nga Muhameti. Kjo është një mundësi të cilën ne nuk mund ta injorojmë. Mbasi Muhameti dhe Kadija e kishin përdorur, ai u bë një rrezik—dikush i cili mund dhe do të rrëfente që pretendimet e Muhametit ishin të pavërteta. Mbasi Waraqa kishte vdekur, Muhameti u ndje i lirë të sajonte çfarëdo gënjeshtrash dhe t’ja vishte atij dhe kështu mashtrimi të vazhdonte pa u penguar.
Megjithëse e vërtetë, është e çuditshme që Muhameti u pat sfiduar nga një i krishterë i konvertuar i cili më pas u kthye përsëri në krishterim mbasi pa që Muhameti po i falsifikonte zbulimet në Kuran dhe deklaroi: “Muhameti nuk di asgjë përveç atyre që unë kam shkruar me kërkesë të tij.” Një vëzhgim i ngjashëm u bë edhe nga një shkrues i Muhametit, Abdullah Ibn Abi Sarh, i cili shkruante zbulimet që i jepeshin Muhametit. Kur Abdullahu i sugjeroi Muhametit disa ndryshime të diktateve të tij, ai ra dakord menjëherë me ato sugjerime. Kjo e shpuri Abdullahun të dyshonte deklaratat e Muhametit që gjoja merrte zbulime nga zoti, duke u larguar kështu nga feja si dhe nga Medina për në Mekë. Më pas ai vetë deklaroi se edhe ai mund të shkruante vargje kuranore i frymëzuar nga Allahu (Caner & Caner, 2002, f. 45).
Në pikëpamjet e krishtera, gospeli (apo zbulimet) në lidhje me Krishtin ishin finale. Bibla thoshte me bindje që çdo mësime të tjera do ishin fallco edhe sikur të vinte një engjëll nga parajsa që t’i predikonte; ato nuk duhej të pranoheshin (Galacianët. 1:8). Krishti veçanërisht foli për profetër të rremë që do vinin në të ardhmen, dhe i paralajmëroi njerëzit që të mos shkonin edhe sikur të dëgjonin reportime të tilla, – ‘mos shko atje’ (Mateu, 24:26). Por megjitë këto vërejtje të hershme të Biblës, shumë të krishterë të asaj kohe nuk e njohën dot këtë profet fallco si të tillë. Muhameti dhe sekti i tij u panë më së shumti si një tjetër rrymë teologjike devijuese nga Krishterimi që kishte dalë shinash.
Kur Muhameti e këshilloi një grup të vogël të ndjekësve të tij të largoheshin nga Meka, mbreti i krishterë i Abisinisë i mori dhe i strehoi. Në biografinë e Muhametit ka shumë referenca të një prifti të krishterë i quajtur Bahira i cili thuhet se pati vërejtur shenjat e një profeti tek Muhameti. Ideja që Islami mund të ishte ‘një fe e re’ ishte në mënyrë strikte e pamendueshme për të krishterët. Kur Jeruzalemi iu dorëzua myslimanëve në vitin 638, Sofroniusi (patriarku i Jeruzalemit), i cili kishte negociuar dorëzimin e qytetit, e shpjegoi pushtimin e Palestinës si një ndëshkim hyjnor për mëkatet e të krishterëve. Nocioni ishte se myslimanët ishin instrumenti i zemërimit të Zotit (Fletcher, 2003, f. 16). Por dalë ngadalë, të krishterët e hershëm e shikuan Muhametin si një njeri gjakësor dhe ndjekësit e tij si njerëz të dhunshëm të pakorrigjueshëm.
Përgjatë gjithë periudhës së mesjetës, të gjitha karakteristikat e Muhametit që konfirmonin autoritetin e tij në sytë e myslimanëve u përmbysën nga autorët e krishterë duke u kthyer në të meta. Kur të krishterët e njohën islamin si një fe rivale ndaj krishterimit, ata thjeshtë e refuzuan nocionin e një profeti të ri mbas Krishtit (Erust, 2005, f. 14). Doktrina tradicionale që Muhameti ishte analfabet, e cila për myslimanët ishte vërtetim i origjinës hyjnore të Kuranit, shikohej nga të krishterët si një provë që ai duhej të ishte fallco. Kur sfidoheshin nga Mekanët për të paraqitur mrekulli, Muhameti thoshte se Kurani ishte e vetmja mrekulli e tij. Ndërkohë që myslimanët e shikonin këtë si provë të misionit të tij hyjnor, antagonistët e krishterë e konsideronin mungesën e mrekullive të tij si një provë e qartë që Muhameti ishte një profet fallco.
Në vitin 850, një prift i quajtur Perfektus shkoi të bënte pazar një kryeqytetin e shtetit mysliman të al-Andalus. Këtu ai u ndalua nga një grup arabësh të cilët e pyetën nëse Jezusi a Muhameti ishte profeti më i madh. Kjo ishte një pyetje me hile sepse në kryeqytetin e perandorisë islamike ishte një vepër kriminale maksimale të fyhej Muhameti dhe këtë e dinte mirë Perfektusi. Prandaj, në fillim ai u përgjigj me kujdes. Ai dha një rrëfim të saktë të besimit të krishterë duke e respektuar origjinën hyjnore të Krishtit. Por papritmas atij i kërceu delli dhe shpërtheu në një flalim apasionant kundër Muhametit duke e quajtur atë një sharlatan, në pervert seksual, dhe vetë antikrishti, si dhe një profet fallco për të cilin ishte folur në Bibël (Foxe, 1827, f. 76-77). Perfektusi u burgos por më vonë u lirua sepse gjykatësi e kuptoi se ai ishte provokuar nga myslimanët. Megjithatë, ngacmimet e myslimanëve e provokuan atë sërish dhe Perfektusi filloi sërish nga të sharat për Muhametin, këtë herë edhe më keq, dhe si përfundim ai u burgos sërish dhe më pas u ekzekutua (Armstrong, 2006, f. 22).
Disa ditë më vonë, një prift tjetër i krishterë i quajtur Ishaq doli përpara të njëjtit gjykatës dhe e sulmoi Muhameting dhe fenë e tij me shumë fjalë banale dhe të neveritshme. Fyerjet e tij ndaj Muhametit dhe Islamit ishin kaq të rënda saqë gjykatësi, duke e menduar të dehur apo të lajthitur, ia kërciti me shuplakë që ta sillte në vetvete. Por Ishaqu ngulmoi në fyerjet e tija dhe gjykatësi urdhëroi kështu edhe ekzekutimin e tij. Përsëri, disa ditë pas ekzekutimit të Ishaq, disa priftërinjë të tjerë nga e njëjta kishë erdhën dhe plasën një tjetër sërë fyerjesh në drejtim të Muhametit dhe u ekzekutuan gjithashtu. Atë verë, rreth pesëdhjetë priftërinj të krishterë vdiqën në këto rrethana (Armstrong, 2006, f. 23).
Këta priftërinj të krishterë kishin të gjitha të drejta ta quanin Muhametin një mashtrues. Ata ishing të mirë shkolluar, të zgjuar, dhe e kishin studjuar doktrinën fetarë të Muhametit tejepërtej. Dy kritikat e krishtera më të mëdha në drejtim të Muhametit ishin në lidhje me aktivitetet e tij ushtarake, martesat, dhe perversionet seksuale. Për të krishterët, celibacia dhe qasjet jo të dhunshme të Jezusit ishin karakteristika të patjetërsueshme të spiritualitetit të vërtetë. Mizoria e Muhametit dhe perversionet e tij seksuale u morën si provë e qartë që ai nuk mund të ngrihej në të njëjtin nivel si Jezusi. Krishterët e hershëm kritikë të Muhametit e përshkruanin atë si të motivuar nga një kombinim i ambicjeve politike dhe epsheve të tij sensuale. Por gjithsesi, suksesi i Islamit ngrinte një pyetje teologjike shqetësuese: Si e kishte lejuar Zoti fenë e tij të papastër të prosperonte? A mundet që Zoti të kishte braktisur njerëzit e tij?
Referencat e para për Muhametin në literaturën e krishterë gjenden në shkrimet e shekullit të shtatë. Kronikat e Sebeos armeniane thonë që Muhameti ishte një Ishmaelit i cili dëshmonte të ishte profet. Në vitet pasuese, shumë studjues biblikë kuptuan që megjithëse Islami dhe Krishterimi kishin shumë ngjarshmëri si lutjet, agjinimi, dhurimet, pilgrimazhi, etj., Islami ishte në fakt kundër Krishterimit. Gjatë mesjetës së krishterë në Evropë, të krishterët kishin një ndjenjë tepër negative kundër myslimanëve. Për shembull, Bede, një prift i krishter e përshkruante Kuranin si një parodi e skripturave të shenjta (të Biblës) dhe Muhametin si një pseudo-profet i cili bashkë me ndjekësit e tij i kishte hapur luftë të krishterëve duke e kapur Tokën e Shenjtë. Në një vepër që komentonte Biblën të përfunduar në vitin 716, Bede i përshkruante myslimanët si ‘armiq të Kishës’ (Fletcher, 2003, f. 19).
Ashti si Bede, një tjetër shkrimtar i njohur teolog ishte John i Damaskut. Ai vinte nga një familje etnike arabe tre brezat e të cilës i kishin shërbyer mbretërve myslimanë. Ai ishte një nga shkruesit e hershëm të krishterë që merrej gjatë dhe sistematikisht me islamin. John ishte studjuesi i parë i cili e shpjegoi devijimin nga Bibla të Ishmaelitëve. Ai e nxori Muhametin një profet fallco i cili i kishte marrë pjesë të zbulimeve të tija nga Testamenti i Vjetër dhe i Ri, dhe nga tregimet e një prifti heretik të krishterë, Bahira. Sipas John, Muhameti shkruajti disa ‘rrëfime qesharake që gjendeshin në një libër të tijin (Bahiras) (Chase, 1958, f. 153), të cilat ai thoshte se gjoja i kishin zbritur nga lart. Diku aty nga 745a, John hartoi pjesën, ‘Dialog në mes një Sarakeni dhe një të Krishteri’. Ky dialog përfytyron një situatë ku një mysliman i bën disa pyetje të sikletshme një të krishteri në lidhje me tema si natyra e Krishtit, krijimi, vullneti i lirë, dhe të tjera. I krishteri u jep përgjigje pyetjeve me aq mjeshtëri saqë në fund të pjesës përmendet ‘Sarakeni iku rrugës i habitur dhe i çoroditur, duke mos pasur më ç’të thoshte’ (Seale, 1978, f. 70). John gjithashtu citoi mjaft por në mënyrë të përzgjedhur nga Kurani dhe u tall me besimin e Ishmaelitëve.
Gjatë fundit të shekullit të 8 ose fillimit të shekullit të 9, një vepër e shkurtër u krijua mundësisht në Spanjën Jugore nga një shkrimtar anonim që njihet si ‘Historia e Muhametit’ ku Muhameti quhej një ‘bir i Errësirës’ që vodhi mësimet e krishtera duke deklaruar të ishte një profet. Sipas shkrimit, Muhameti kishte bërë një përzierje rrëmujë të doktrinës e cila iu dërgua nga një shkabë që ishte gjoja ëngjëlli i quajtur Gabriel. Ai i nxiti ndjekësit e tij të luftonin. Ishte një skllav i epsheve të cilat ai i justifikonte me ligje që gjoja i ishin zbuluar nga Zoti. Ai e parashikoi ngritjen e tij nga varri mbas vdekjes por kur kjo erdhi trupi i tij u shqye nga qenët ashtu siç e meritonte (Wolf, 1990, f. 97-99). Siç John i Damaskut, ky autor anonim e njihte mjaft mirë Islamin. Ai e zotëronte mirë Kuranin dhe shpesh dha burime mjaft të sakta në librin e tij.
Në një vepër të krishterë të quajtur ‘Doktrina e Jakobit të Baptizuar Rishtasi’, një traktat i një literature antisemite i shkruar në formën e një dialogu i hartuar me shumë gjasa në Palestinë aty rreth kohës kur u mor Jeruzalemi, fjalët në vijim iu atribuuan një nga folësit, ‘Abraham’ i Çifutëve të Palestinës (Fletcher, 2003, f. 16-17):
“Një profet i rremë është shfaqur në mesin e Sarakenëve… Ata thonë se profeti i tyre deklaron që është i caktuari që do vijë. Unë, Abrahami, e dërgova çështjen tek një plak i moçëm mjaft i njohur me skripturat dhe e pyeta: ‘Ç’mendon o mjeshtër dhe mësues për profetin që ka dalë në mesin e Sarakenëve?’ Ai u përgjigj me rënkim të madh: ‘Ai është një mashtrues. A vijnë profetët me shpatë dhe të hipur në karrocë lufte? Me siguri këto ngjarje sot tregojnë një çrregullim… por shko, mjeshtër Abraham, dhe mëso më shumë për këtë profetin që paska dalë.’ Kështu pra, unë Abrahami, pyeta lart e poshtë, dhe ata që e kishin takuar më thanë: ‘Nuk ka të vërteta për t’u mësuar nga ky i ashtuquajtur profet, vetëm gjakderdhje; sepse ai thotë se ka çelësat e parajsës, që është e pabesueshme.’”
Jeta profetike e Muhametit mund të ndahet në dy periudha të dallueshme, ajo e Mekës dhe ajo tjetra e Medinës. Gjatë periudhës së Mekës, Muhameti ishte një thjeshtë një predikues që i paralajmëronte njerëzit. Por predikimet e tija ishin qartësisht një dështim i plotë dhe në 13 vitet e propagandës së tij ai nuk kishte arritur të konvertonte më shumë se një grusht ndjekësish. Por e gjitha do ndryshonte në Medinë kur ai fitoi pushtet duke bërë që mesazhi i tij ta humbiste atë pak bukuri që mund të kishte. Këtu kishim të bëjmë me një Muhamed që mund të quhej shefi i grabitësve. Pasi mposhti Mekën, ai doli në paj më shumë si një lider politik sesa një i tillë fetar, dhe si i tillë njihej nga mekanët. Pra Muhameti po e ndërronte ngjyrën si një kameleon ashtu siç ia diktonte situata. Gjatë gjithë misionit të tij profetik, ai u përball me çifutët dhe të krishterët duke mbajtur përpara vetes qëllime strikte politike. Në etapën e fillimit, islami ishte një dëshmi vërtetësie absurde si një shaka e pakëndshmë, por kur Muhameti zhveshi shpatën dhe e përdori me sukses, e gjitha u bë diçka tepër serioze. Kështu që ndërkohë që vlerësojmë domethënien e Muhametit si figurë, nuk duhet ta gjykojmë vetëm si një reformues mistik apo fetar, megjithëse ai mund të kishte nga të dyja këto, por si një politikan i pamëshirshëm dhe si një oportunist i ngjeshur me probleme politike brenda disa popujve barbarë në një moment kyç në histori.
Prandaj, imazhi që shpaloset në lidhje me figurën e profetit sipas këtyre tregimeve tradicionale nuk është aspak në favor të Muhametit. Myslimanët nuk mund të qahen se kjo paraqitje e profetit të tyre të dashur u bë nga armiku. Arabët e hershëm nuk i besuan dëshmitë e tij profetike, dhe ka mjaft prova që Muhameti u shtang kur intelektualët e Mekës vunë në dukje mangësitë e Kuranit. Ata iu vërsulën Muhametit duke kërkuar me ngulmim përgjigje dhe shpjegime të irracionaliteteve që vunë re në Kuran, ndërkohë që Muhameti dhe Allahu i tij qëndronin aty pa fjalë dhe të pafuqishëm si dy budallenj hyjnorë.
Duke parë këto irracionalitete, pati apostasi (largim nga feja) në shkallë të gjërë gjatë kohës së Muhametit dhe pas vdekjes së tij. Shumica e myslimanëve të hershëm ishin oportunistë dhe aspak fetar. Ata iu bashkuan Muhametit vetëm për plaçkën e luftës dhe robëreshat që përdoreshin për seks. Këto fiset arabe kishin mungesë feje në çdo kuptim. Ata kërkonin vetëm sukseset e kësaj bote. Shumë nga ata e shpallnin besimin e tyre megjithëse nuk ua kërciste fort për islamin dhe dogmën apo ritualet e tij. Vlerësohet se kur Muhameti vdiq, numri i atyre që ishin konvertuar në doktrinën e islamit nuk ishte më shumë se një mijë (Warraq, 2003, f. 41). Kultistët e ditëve të sotme shfaqin një performance shumë më të mirë në mbledhjen e ndjekësve të tyre.
Vetë Kurani konfirmon se pati arabë skeptikë në Mekë të cilët nuk i pranonin fabulat e treguara nga Muhameti. Ata nuk e besonin origjinën hyjnore të zbulimeve, dhe sigurisht që kishin çdo të drejtë për këtë. Ata madje e akuzuan Muhametin për plagjiarizëm të poetëve pagan arabë. Disa nga vargjet e Kuranit i atrubuoheshin al-Qazs që ishte një poet arab i famshëm paraislamik (Warraq, 2003, f. 41). Muhameti kishte kopjuar disa poema nga ky poet dhe i kishte shtuar ato në Kuranin e tij. Ishte praktika e poetëve dhe oratorëve të asaj kohe ta varnin punën e tyre letrare mbi murin në Qabë. Një ditë, Fatima, vajza e Muhametit, po përsëriste dy pasazhe nga Sabaa Muallaqat. Papritmas ajo takoi vajzën e Imraul Qays e cila i tha:
“O, kjo është ajo që babai yt ka marrë prej një nga poemave të babait tim dhe e quan atë diçka që gjoja paska zbritur nga parajsa” (Warraq, 1998, f. 235-236).
Kjo ngjarje akoma tregohet ndër popujt arabë edhe sot e kësaj dite. Plagjiarizmi në Kuran është kaq i dukshëm saqë myslimanët nuk e mohojnë dot. Por si e shpjegojnë këtë incident? A mos edhe poemat e Imraul Qays kishin qenë të frymëzuara nga Zoti?