“Lartësimi i figurës së Nënë Terezës mori vrull nga një martesë e turpshme në mes të një egzagjerimi mediatik dhe disa supersticioziteteve mesjetare.” – Christopher Hitchens
Shtretër si barrela të luftës së parë botërore, gjilpërat që ripërdoreshin dhe shplaheshin me ujë të ftohtë, mungesë totale mjekimesh përfshi edhe qetësues,… këto ishin kushtet në shtëpitë e vdekjes së Nënë Terezës. Sigurisht që të varfrit nuk mungonin t’i jepnin Nënë Terezës mundësinë dhe lëndën e parë për të rritur biznesin e saj të bamirësisë.
Si dhe avantazhi më i madh me të varfrit është se ata nuk kanë shumë pretendime, kështu që milionat që nxirrte biznesi i bamirësisë i Nënë Terezës shkonin drejt e tek shefi për të blerë shenjtorsinë e saj pas vdekjes.
Filozofia e Nënë Terezës për të varfrit ishte: mbaje status kuonë të pandryshueshme sepse të varfërve nuk ke çfarë u bën. Ata do e marrin shpërblimin në atë tjetrën. Pak a shumë ky ka qenë misioni i fesë në përgjithësi si një mjet në shërbim të pushtetit.
Edhe kur ndonjë prift ngrihej kundër status kuosë, kisha e Vatikanit ngutej që ta bënte heretik që përsëri të mos trazohej status kuoja.
Ky dokumentar trajton figurën e Nënë Terezës, duke e paraqitur atë si një mashtruese hipokrite dhe fanatike në shërbim të Vatikanit për përfitime vetjake.
Në përmbledhje, dokumentari argumenton se Nënë Tereza nuk ofronte kujdes mjekësor të duhur për të varfrit, duke ripërdorur gjilpëra dhe duke pasur mungesë të theksueshme ilaçesh të nevojshme. Ai gjithashtu argumenton se ajo nuk ndërmori hapa për të ndryshuar statusin e të varfrit, por thjesht i trajtoi ata si lëndë të parë për bamirësinë e saj.
Dokumentari gjithashtu trajton marrëdhëniet e Nënë Terezës me figura politike dhe regjime autoritare, duke argumentuar se ajo ishte një aleate e status kuosë dhe forcave konservatore. Ai përfundon duke argumentuar se Nënë Tereza nuk ishte një shenjtore, por një demagoge, një obskurantiste dhe një shërbëtore e pushteteve tokësore.