Kontrasti në mes të kritikave që një ateist mund të bëjë ndaj besimeve fetare dhe reagimeve të dhunshme të disa besimtarëve është një temë e rëndësishme për t’u diskutuar, dhe shembulli i Charlie Hebdo është një rast që shquhet për tragjedinë dhe konfliktin e thellë që mund të provokojë kjo situatë.
Në një anë, kemi kritikat që një ateist mund të bëjë ndaj fesë. Këto mund të jenë debatet shkencore, filozofike, etike, dhe sociale që argumentojnë kundër besimeve fetare, duke vënë në dyshim besimet apo praktikat e tyre. Këto kritika, edhe nëse mund të jenë të ashpëra apo provokuese, janë përgjithësisht të mbështetura në të drejtën e lirë të fjalës dhe të mendimit, dhe synojnë të nxisin dialogun dhe diskutimin, jo dhunën.
Nga ana tjetër, kemi reagimet e dhunshme të disa besimtarëve ndaj kritikave, si në rastin e Charlie Hebdo. Këto veprime, si vrasjet e stafit të revistës nga terroristët islamikë, janë reagime ekstreme dhe të paligjshme që nuk do duhej të përfaqësonin shumicën e besimtarëve të ndershëm, por që për fat të keq shumë pak prej tyre e ngritën zërin kundër këtij akti të shëmtuar të dhunës. Në fakt, ata dukej se ishin më të zënë duke justifikuar “provokimet” që gjoja revista kishte bërë vazhdimisht kundër fesë dhe profetit të tyre.
Është thelbësore të sqarojmë se ekstremizmi fetar nuk është përfaqësues i të gjithë besimtarëve të një feje. Shumica e besimtarëve janë paqësorë dhe tolerantë, dhe janë të hapur ndaj kritikave dhe diskutimeve. Por besimtarët e ndershëm duhet ta ngrenë zërin dhe t’i dënojnë pa ngurrim aktet e dhunshme që bëhen në emër të fesë së tyre.