Agjërimi i Ramazanit në vendet nordike

Si të gjitha fetë e tjera, edhe feja islame mund t’i shkonte përshtat popullësisë injorante të kohës kur u shpik, por në kohët e sotme nuk ka vend. Si mund të bëhet agjërimi i Ramazanit në vendet ku dielli nuk zbret poshtë horizontit për muaj të tërë? Dikush mund të thotë se është me orar. Po atëherë nuk është se kishte orë dhe njerëzit njihnin vetëm agimin, mesin e ditës, dhe muzgun.

Allahu është aq i vogël saqë nuk e dinte se ka vende në botë ku po të prisje agimin dhe muzgun, do ngelje pa ngrënë gjatë gjithë muajit të ramazanit. Ramazani është një nga shtyllat kryesore të Islamit, ku besimtarët myslimanë agjërojnë nga agimi deri në perëndimin e diellit. Kjo praktikë, e cila përfshin abstinencën nga ushqimi, pija dhe aktivitetet e tjera fizike gjatë orëve të dritës, është një shenjë e përkushtimit dhe disiplinës fetare. Megjithatë, në vendndodhjet polare si ato nordike, ku nata mund të jetë vetëm dy orë ose më pak, kjo praktikë mund të duket absurde.

Koncepti i agjërimit në Islam është i lidhur ngushtë me ndjekjen e ritmit natyror të dritës dhe errësirës. Në vendet me një cikël ditor normal, kjo do të thotë se besimtarët agjërojnë për rreth 12-16 orë në ditë. Por në vendet polare, ku dita dhe nata mund të zgjasin për muaj me radhë, kjo praktikë bëhet e vështirë, nëse jo e pamundur.

Nëse një mysliman në një vend polar do të ndiqte rregullat e agjërimit sipas orëve të dritës, atëherë në verë, kur dielli nuk perëndon kurrë, agjërimi do të ishte i përhershëm. Në anën tjetër, në dimër, kur dielli nuk ngrihet kurrë, nuk do të kishte nevojë për agjërim. Kjo e bën praktikën e agjërimit të duket absurde dhe e pakuptimtë.

Për të zgjidhur këtë çështje, disa autoritete fetare kanë propozuar zgjidhje të ndryshme. Disa sugjerojnë se myslimanët në vendet polare duhet të ndjekin oraret e agjërimit të Mekës ose të vendit më të afërt me një cikël ditor normal. Të tjerët propozojnë një orar të përafërt, siç është agjërimi nga 12 deri në 16 orë në ditë, pa marrë parasysh orët e dritës.

Megjithatë, këto zgjidhje ende sjellin pyetje. A është e drejtë që disa myslimanë të kenë një orar agjërimi më të lehtë se të tjerët, vetëm për shkak të vendndodhjes së tyre gjeografike? A nuk do të ishte më mirë të kishte një standard global për agjërimin,që të sigurojnte barazi dhe drejtësi për të gjithë besimtarët? Këto pyetje tregojnë se sa e komplikuar mund të jetë kjo çështje.

Në përfundim, absurditeti i mbajtjes së Ramazanit në vendet polare tregon se si praktikat fetare mund të sfidohen nga kushtet gjeografike dhe natyrore. Kjo çështje nuk është vetëm një sfidë për myslimanët që jetojnë në këto vende, por edhe për të gjithë Islamin, pasi kërkon një zgjidhje që respekton parimet e barazisë, drejtësisë dhe përkushtimit fetar. Kjo çështje gjithashtu tregon se si interpretimi dhe zbatimi i praktikave fetare mund të ndryshojë në përballje me sfidat e reja, duke treguar se feja është një fenomen me origjinë njerëzore dhe jo hyjnore.